Ipui onac, ceintzuetan arquituco dituzten euscaldun necazari ta gazte gueiac eracaste ederrac beren vicitza zucentzeco/Aragi-epallea ta Aria

by Bizenta Mogel

←Otsoa ta atxurlaria

Ipui onac  (1804)  Bizenta Mogel Aragi-epallea ta Aria

Txori-artzallea ta Txoriak→

Ari asko zebiltzan larrean alkarrekin aldra, edo tegi bat eginda. Etorri zitzaien okelasaltzalle, edo erriko Aragi-epallea, ta eraman zuen Ari bat. Bere lagunak egon ziran geldi, txistik ere atera gabe, asko ezpalitza bezela anbesteren artetik bat eramatea. Ala bein banaan, egunoro eramaten zuela bat bakarra, gelditu zan lagun gabe Ari galant ta mardo bat. Etorri zan onen atzean ere, ta eskuak egozteko unean diotsa Ari onek:

        —O gure etsai odolgiroa! Eraman dituzu nere lagunak; ezkutatu dezu tegi guzia geldika gañibet gogorraren bidez bizitza kentzeko. Nerekin zoaz beste anbeste egitera. Gurea da erakeria. Alkar ondo artu bagendu, lenengo etorrerean guziok topeka ekin baginizu, gordeko giñan eriotzatik. Txoroak izan gera alkarri ez laguntzeaz. Orain bakarrik arrapatzen nauzu, ta ez naiz asko zuri arpegi emoteko.

        Ipui ederra ikasteko, nola alkar ondo artu bear duten erri, naiz etxe batekoak. Ari me bat erraz etetzen da; ez alkarrekin soka lodi bat egiten bada. Au ondo aituko balitza, banatuko ezpalira gure borondateak, ez lirake ekusiko anbeste errierta, ezin ikusi, ta auzi: Bada

                Arriskuari aurrez begiak ezarri

                Kalte andiak ez ditezen etorri.