zegoan, nunaitik aizea zetorren, jarlekuak txarrak ziran, oiak gogorrak, janariak nolabaitekoak, aideak oso ezjakiñak, aitona agure baldarra, amona atso parregarria Beste erabatekoak nai zituzkean arrek bere aitonak, jauregitarrak, andre-zaldunak, bere arrotasunean ames eginda zeukan bezela. Ezin zuan aserrea gorde, ta arpegi errean igartzen zitzaion naigabea.
Alperrik zebiltzan etxeko guztiak gazte ura txurikatu naian. Etzion arrek aitari pakean utzitzen:
—Vámonos de aquí cuanto antes.
—Ten paciencia, hombre. Espera unos días.
—Sí, unoz días más entre humo, y cuando vuelva a Santiago ni tendré ojos para estudiar, ni me conocerán los amigos, porque me habré convertido en cecina. Eso, si antes no muero de pulmonía. Qué tierra ésta!
—Zer du zure semeak, Juan Andres? —galdetzen zuan Joanesek.
—Etxera nai omen du.
—Au ez al da ba zuen etxea?
—Bai, baña...
—Baña bestea zuenago. Ala oida. Za-
Orrialde:Garoa (1912).pdf/232
Orri hau berrikusia izan da
