randuago, enbidoka ta ordagoka! ¡Zijoala bere lekura, edonun gelditu zedilla, nai zuana egin zezala, or konpon.
Jose Lokatzan sartu zanean, orma gorrian ikatzez eginda oar lakarra ikusi zuan:
Oy no ce pia, manana zi.
Albiste polita arditik gabe zegoanarentzat! Eta nork erantzunik ez gañera!
Etxekoandrea burutik oñetaraño begira gelditu zitzaion. Andre ura, andre-gizona, soa[1] ta itz gogorreko emakumea, bidaztien sakelari usai egiten ederki oitua zegoan. Bere aurrean igaro ziran, milla ta geiago aldiz, baserritarrak eta uritarrak, eutsiak eta banatzalleak, apalak eta arroxkoak; bere mai zakarrean jan zuten gogoz, onetik edo merketik, aragi zerra edo ogi zatia, bakallao errea edo tipula gordiña, auzoetako gizonak eta urriñetako neska-mutillak, alkondare zuridunak eta atorra gabekoak, zerbait zeukatenak eta gizadi
- ↑ Mirada.
