Neguaren erraian otz gogorren artean, izozturik zeudela bazterrak, Gizon errukior ta biotz biguñeko batek artu zuen etxean Sugea; palagatzen zuen alegiñez; ematen zion eznea, ta sukaldeko zokondoa berotu zidin. Eldu zan Udaberria, ta nola ondo biziaz gizendu zan Sugea, azi zitzaion mistoa, edo benenoa, ta jaikizan usikitzeko Gizon bere ongilleari. Aserratu zitzaion oni; artu zuen makilla bat, ta diotsa:
—Ortikan emendik; zoaz nere etxetik urruti, esker gaiztoko ori. Zer? Nik errukirik andienarekin eman, negua ondo igarotzeko, toki ezin obea; jangarritzat eznea, berotegitzat sukalde bazterra, ta gizen gizen eginda, premia igarota, gaitz egin niri? Illko zaitut bertan bereala irteten ez badezu nere etxetik.
Bai berriz. Ixiltxorik irten bearrean gaizki egin naiaz damutu ta, jasotzen du burua, ateratzen du eztena, ta sartu nai zion bere ongilleari.
Gaiztoari egiten zaion mesedea,
Egillearentzat da kaltea.
Ez du onek esan nai Kristauak gaizki egingo duela on egiñaz bere etsai lurrekoari. Jesu-Kristok agintzen digu eranzuteko guk on egiñekin, gaizki nai, edo egin digutenai; eskatzeko Aita Zerukoari berak gatik; maite izateko biotzez, izan gaitezen bere umeak, ekusirik nola erorten diran euri lurraren ongarriak, gaiztoen ta onen soroetara. Anziñako esana da, «egin ondo edozeñi, begiratu gabe nori». Ipuiak bakarrik esan nai du, nolakoak diran gaizto asko; zein esker galdukoak; nola ezagutzarik ez duten egiten zaizten mesedeak gatik.