entzutea) hura zen lehena egongelara joaten hari laguntzearren.
Gizona nekez altxatzen zen: «Hara! Zu hemen! Tira, zer moduz zaude? Eta zure gizona? Zertan ari zarete? Zer duzue probetxuzko aurtengorako? A! Ingalaterrara berriro? Ea! Bai?»
Itzuliko zen. Bai, hain zuen maite herrialde hori. Ingelesak, ezagutzen zenituenean...
Baina hark eteten zuen: «Ingalaterra... A! Bai, Ingalaterra... Shakespeare? Ea? Ea? Shakespeare. Dickens. Begira, oroitzen naiz, gaztea nintzelarik, Dickens itzultzen jostatu nuen. Thackeray. Ezagutzen al duzu Thackeray? Th... Th... Horrela ahoskatzen al dute? Ea! Thackeray? Ongi al da horrela? Horrela esaten al dute?»
Gizonak heldua zion eta ukabilean zuen oso osorik emaztekia. So egiten zion hankei apur bat eragiten ziela, oin ttikiak airean astinduz trakeski borrokatzen zuela, haurren moduan, eta irribarre egiten zuela etengabe, adeitsuki: «Bai bada, horrela dela uste dut. Bai. Ondo ahoskatu du berorrek. Izan ere, t-h... Tha... Thackeray... Bai, hori da. Jakina, ezagutzen dut Vanity Fair. Bai harena da.»
Gizonak emaztekia birarazten zuen apur bat
