hobeto ikustearren: —«Vanity Fair? Vanity Fair? A, bai, ziur al zaude? Vanity Fair? Harena al da?»
Emaztekiak higitzen jarraitzen zuen, emeki, haren irribarretxo atseginez beti, haren zain egote espresio eskelariaz. Gizonak gero eta gehiago estutzen zuen: «Eta nondik joango zara? Douvres-etik? Calais-etik? Dover? Ea? Dover-etik? Hori al da? Dover?»
Ez zegoen ihes egiterik. Ezta gizona geldiarazteko modurik ere. Hainbeste irakurria zuena... hainbeste gauzaren gainean hausnarka ibilitako emaztekia... Gizonak bazuen xarmagarria izatea... Baina egun txar horietakoa zuen, aldarte arrotzekoa. Jarraitu egin behar zuen, errukirik gabe, atsedenaldirik gabe: «Dover, Dover, Dover? E? E? Thackeray? E? Thackeray? Ingalaterra? Dickens? Shakespeare? Dover?» emaztekia berriz, emeki, bere burua askatzen saiatuko zen, gizonarentzat ezatseginak izan zitezkeen mugimendu bortitzak egiteko ausarkeriarik izan gabe, eta ahots neurriz apalttoaz erantzungo zuen begirunez: «Bai, Dover, hori da. Berorrek askotan bidaldi bera egin duelakoan nago... Douvres-etik erosoagoa dela uste dut. Bai, hori da... Dover».
