III. Ondorioak
Bigarren ondorioa da, gizabanako bakoitza gizarteari lotuta baldin badago, giartea ere modu berean dagoela lotuta gizabanakoari, bi parteak modu naturalean behartzen dituen itun baten bidez. Tronutik txabolaraino jaisten den eta gizon handiena eta txiroena berdin lotzen dituen obligazio honek zera besterik ez digu esaten: denon mesederako dela gehiengoarentzat onak diren hitzarmenak errespetatzea. Bakar baten bortxaketa aski da anarkia zilegitzen hasteko. Soberanoak, gizartearen beraren ordezkari denak, egin dezakeen gauza bakarra, kide guztiak behartzen dituen lege orokorrak ematea da; ezin du besterik egin, ezin da epaile bihurtu norbaitek gizarte-ituna hausten duenean, orduan nazioa bi partetan banatuko litzatekeelako, bata soberanoak ordezkatua, ituna hautsi dela baieztatzen duena, eta bestea akusatuak, ukatzen duena. Beharrezkoa da, beraz, hirugarren batek epaitzea gertatutakoaren egia. Hara hor magistratu baten beharra, zeinen epaiak atzeraezinak eta gertaera partikularren baieztapen edo ezeztapen hutsak izango diren.
Hirugarren ondorioa zera da: frogatuko balitz zigorren gogortasuna, onura publikoa lortzeko eta delituak saihesteko helburuaren aurka ez joanik ere, alferrikoa dela, besterik gabe desegokia izango litzatekeela, ez bakarrik adimen argituaren ondorio diren bertute ongileek nahiago dutelako gizon zoriontsuak gobernatu, esklabo-artaldea baino, zein ankerkeria motel baina etengabe baten menpe eukitzen den, baizik eta baita justiziaren eta gizarte-itunaren beraren aurkakoa delako.